«Փաստ» օրաթերթը գրում է

Դավիթ Գևորգյանը սերժանտ էր, բուժակ։ Ծնվել է 2001 թ. Երևանում։ Ընդունվել է բուհ, 2019 թ.-ին զորակոչվել բանակ, ծառայել է Հադրութում։ Զոհվել է 2020 թ. հոկտեմբերի 26-ին հարավ-արևել յան թևում։ Դավիթի մարմինը հայկական կողմին է փոխանցվել դեկտեմբերի 15-ին Կարմիր խաչի միջնորդությամբ։ Դավիթի մասին զրուցել ենք մայրիկի՝ տիկին Լուսինեի հետ: Ըստ ավանդույթի, տղաների մասին նյութեր պատրաստելիս առաջին հարցս նրանց մանկության, տեսակի ու բնավորության մասին է, նրանց երազանքների ու նպատակների մասին: Մայրիկն ասում է՝ Դավիթն ուշիմ, խոհեմ երեխա էր:

«Շատ չէր խոսում, հարցեր էլ շատ չէր տալիս, ինքն իր մեջ էր մտածում և գտնում պատասխանները: Շատ բարի էր: Երբ տանեցիներից մեկը հիվանդ էր կամ տրամադրություն չուներ, նստում էր կողքին, գրկում և լռում: Երեք տարեկան էր, երբ ջերմում էի ու պառկած էի անկողնում, եկավ, բռնեց ձեռքս ու չէր հեռանում: Խնդրում էի, որ գնա խաղալու, բայց չէր հեռանում…»,«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Լուսինեն:

Ցանկացել է, որ որդին հաճախի կարատեի: «Հայորդաց տանը լավ մարզիչ կար, բայց Դավիթը կտրականապես հրաժարվեց, հորդորները չօգնեցին: Հիմա, երբ վերլուծում եմ, հասկանում եմ, որ նա չէր կարող ընկերոջը, անգամ հակառակորդին ցավ պատճառել»,-վերհիշում է մայրիկը:

Նրա խոսքով, որդին առանձնանում էր հումորի զգացումով, դպրոցի ուսուցիչները մինչև հիմա պատմում են իր կատակների և նմանակումների մասին: Բարի ու հոգատար տղայի մասնագիտական ընտրությունը ևս պատահական չէր: «Ավելի շուտ բժիշկ լինելու և մարդկանց օգնելու ջիղ ուներ, անչափ բարեգութ էր ու գթասիրտ: Ընտանեկան խորհրդով որոշեցինք, որ պետք է մասնագիտական կրթությունը շարունակի «Հայբուսակ» քոլեջի «Ատամնատեխնիկական գործ» բաժնում: Ուսման ընթացքում իր համար մասնագիտական գործիքներ էր պատվիրում համացանցից, գիպսից պրոթեզներ էր պատրաստում, համացանցով հետևում էր մասնագիտական նորություններին: Ավարտելով քոլեջն՝ ընդունվեց նույնանուն համալսարանի Բժշկական ֆակուլտետի «Բնագիտություն և բնապահպանություն» բաժինը և զորակոչվեց բանակ: Երազում էր սեփական ատամնաբուժարան ունենալու մասին…»,-հավելում է զրուցակիցս:

Հաջորդիվ հիշողությունները ծառայության ընթացքի մասին են: Մայրիկի խոսքերով, Դավիթը երբեք չէր բողոքում կամ տրտնջում: «Նույնիսկ երբ ջրծաղիկով հիվանդացավ, ինձ չէր ասում, որ չանհանգստանայի: Ասաց, երբ ջերմությունն արդեն իջել էր, համարյա առողջացել էր: Ծառայության ընթացքում 2 ամիս վերապատրաստվեց որպես ֆելդշեր ու շարունակեց ծառայությունը որպես բուժակ: Բարեխիղճ ծառայության համար արժանացավ սերժանտի աստիճանի՝ մինչև պատերազմն սկսվելը»,-ասում է տիկին Լուսինեն:

Պատերազմի մասին: «Համարյա ամեն օր խոսում էինք հեռախոսով: Դավիթն ուզում էր երկար խոսել, բայց ես չէի կարողանում, լեզուս պապանձվում էր, որովհետև մտածում էի՝ հանկարծ չվնասեմ իրեն հեռախոսի պատճառով: Կատակում էր այդ դժոխքից, որ հանգստացներ ինձ, ասում էր, որ ապահով վայրում է, չէր տրտնջում, չէր պատմում պատերազմի սարսափների մասին, ասում էր՝ արի եղանակից խոսենք»:

Պատերազմի ընթացքում օգնություն է ցուցաբերել շատ վիրավորների՝ փրկելով բազմաթիվ կյանքեր: Նրա շնորհիվ շատ վիրավորներ կարողացել են քայլել և շարունակել պայքարը: 2020 թ.-ի հոկտեմբերի 26-ին դիրքի վրա կատարված հարձակման ժամանակ ծանր վիրավոր Ա. Խաչատրյանին խրամատից ապահով վայր տեղափոխելիս չի լքել նրան, երբ շարունակվել է արկերի տարափը: Հերթական արկի հարվածային ալիքից վիրավորը մի կողմ է շպրտվել՝ ողջ մնալով, իսկ նրան փրկող ֆելդշերը՝ Դավիթը, զոհվել է»,-եզրափակում է կյանքեր փրկող ֆելդշերի մայրիկը: Հ. Գ. Դավիթ Ռոբերտի Գևորգյանն Արցախի Հանրապետության սահմանը պաշտպանելիս ցուցաբերած արիության և խիզախության համար ԱՀ նախագահի հրամանագրով հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով: ՀՀ պաշտպանության նախարարի հրամանագրով պարգևատրվել է «Անձնվիրության և սխրանքի համար» մեդալով:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ